ขอเริ่มบทสุดท้าย ...
แห่งความทรงจำ กีฬาสี IE สุดที่รัก ... ตอนที่ 7
ณ บัดนี้ เทอญ ...
ฟ้าเริ่มมืดลง ... แสงไฟที่สาดส่อง เริ่มหรี่ลง
............
....
..
.
" ... แม้งานในวันนี้ ... กำลังจะจบลง ในไม่ช้านี้
แต่ความสุขในใจ ของพวกเราชาว IE ทุกคนนั้น ....
ไม่มีวันจบสิ้นลง ... อย่างแน่นอน ... "
............
....
..
.
" ... แม้งานในวันนี้ ... กำลังจะจบลง ในไม่ช้านี้
แต่ความสุขในใจ ของพวกเราชาว IE ทุกคนนั้น ....
ไม่มีวันจบสิ้นลง ... อย่างแน่นอน ... "
......
...
.
คำกล่าวนี้ ... ฟังดูซาบซึ้งดี
" .... แต่มันจะเป็นจริง ในโลกแห่งความจริง
ได้มากน้อย แค่ไหน หรือ ? ... "
นี่คือ คำถาม ... ที่รบกวนจิตใจข้าพเจ้ายิ่งนัก ....
?????
???
?
ทุกๆ สี ... เริ่มแยกย้าย แตกกระจายดุจผึ้งแตกรัง
ทิ้งร่องรอย ความทรงจำอันอลังการ
ไว้เกลื่อนกลาด ...
หน้าโรงยิม ... ฝูงเด็กๆ ก็เริ่มขวักไขว่ จอแจ ...
ข้าพเจ้า ... เฝ้ามองปรากฎการณ์ทั้งหลาย
อย่างใจจดใจจ่อ ....
แล้ว ...
เหล่ามดงาน IE ทั้งหลาย
ก็ทยอย ออกมาทีละคน สองคน
ยิ้มแย้มแจ่มใส ... แบกหามข้าวของออกมามากมาย
ดูราวกับ พวกอพยพลี้ภัย
หรือไม่ก็ ... พวกเก็บของ recycle ...
เก็บกลอง ... เก็บเศษกระดาษ
เก็บเศษหนังสือพิมพ์ ...
เก็บความหล่อ ...
เก็บความสวย ...
เก็บอุปกรณ์ ...
เก็บอุปกรณ์ ...
เก็บร่ม ...
ทั้งนางพญา นางสนม ... เชียร์ลีดเดอร์
กลายเป็น คนเก็บขยะ ... ไปซะแล้วววว
ขบวนแห่เกียรติยศ ...
ถูกช่วยกันแห่แหนกลับมาอย่างเงียบๆ ...
โดยพร้อมเพรียงกัน
นี่คือ ... ความงดงามและอลังการที่แท้จริง
นี่คือ ... ความงดงามและอลังการที่แท้จริง
ที่ข้าพเจ้า สุดจะประทับใจ ....
ประทับใจ จริงๆ นะเออ ...
ช่วยกันหอบหิ้ว คนละไม้ คนละมือ ...
ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง เพียงชั่วข้ามคืน ....
แบกสายไฟ พวงน้อยๆ ออกมา ...
she โบกมือ ส่งยิ้ม ให้เหล่าสรรพสัตว์ ....
อาจกล่าวได้ว่า ...
รูปร่างที่ ฟิต&เฟิร์ม ของ she นั้น
ทรมานใจ .... ชาวโลกยิ่งนัก
ประมาณว่า ...
รถราทั้งหลาย ที่แล่นผ่านไปมาหน้าโรงยิม นั้น
ต่างก็ ... เบรคกันหัวทิ่ม ...
แบบว่า ... ตกตะลึง ตึงๆ ...
แทบจะชนประสานงากันเลย
อิอิ ...
ยังคงซ่าส์อยู่ จนหยดสุดท้าย
นี่ก็ ... เก็บลัง
เก็บอาหารกล่อง ... และขยะ
เก็บโต๊ะปิงปอง เก่าแก่ ของภาคเรา ....
เก็บโข่ง ค่ะ ...
ท่าแบกลัง .... ดูเป็น นางง้าม นางงาม ...
ก็ยังกินกันไม่หมด ...
เก็บใบบัว ...
เก็บอุปกรณ์กีฬา ...
ยืมเขามา ...
ต้องเอาไปคืน ให้เรียบร้อย
งานนี้ ใช้กลองมากมาย
ยืมมาจากทั่วสารทิศ ....
หนักมากๆ .... ต้องใช้คนหาม 4 คน
.... กรู แบกคนเดียว ก็ได้ อ่ะ ...
โถๆๆๆๆ .... งานหนักจิงๆ นะ ... หุหุ
เก็บฉาก และ ธงประจำสี
ขนมปี๊บ ... ยังคงเร่แจก ไปเรื่อยๆ รอบงาน
ก็เฮฮา ร่าเริงกันทุกคน
ก็ยังสู้ๆ ...
เดินตัวเปล่า .... ไม่แบก ไม่หามอะไรเลย
ภาพนี้ คือ สีธรรมชาติ ....
ที่ยังไม่ผ่านการตบแต่ง ใดๆ ทั้งสิ้น...
ส่วนภาพนี้ คือ การตบแต่ง ...
แบบว่า ... เร่งสีขาวสุดขีด
ก็ได้แค่นี้ จริงๆ อ่ะ ...
she ทั้งสองบอกว่า ...
สาเหตุที่ไม่แบกอะไรเลย ... เพราะ
กำลังวางแผน "เก็บเด็ก" อยู่ค่ะ ....
อ้าว ... เหยื่อมาแย๊ววว ...
ก็ ...
เก็บเด็ก ... ในทันที
เย้ๆๆๆๆ ...
แต่ในที่สุด ...
ก็ช่วย เก็บเก้าอี้ ต่อ ...
สุดยอดๆๆๆๆๆ .... ครับท่าน
เก็บเครื่องเสียง ...
เก็บโต๊ะปิงปอง
เก็บโต๊ะปิงปอง
เอาโต๊ะท่อนที่สอง ... กลับภาค
เก็บน้ำ ...
หลังจาก ทำให้เด็กๆ แตกตื่นวิ่งหนีไป ...
คนหนึ่ง เธอหิ้วน้ำ ถังน้อยๆ ...
อีกคนหนึ่ง เธอหิ้วถุงหมูกระเทียม ถุงน้อยๆ
เฮ้ออออ ....
เฮ้ออออ ....
เด็กๆ ปีหนึ่ง ชาว IE รุ่น 13 ... รุ่นล่าสุด
ก็ออกมา
กลุ่มนี้ โดนพี่ๆ หลอก ให้มาตั้งแต่เช้าตรู่ ....
แต่ ณ ตอนนี้ ...
ก็ยังคง กระดี๊ กระด๊า ... สดใสร่าเริงเหมือนเดิม
หนุ่มน้อย หน้ากวนๆ
หนุ่มน้อย หน้ากวนๆ
เอียงตัว ... ให้ข้าพเจ้าถ่ายรูป เบื้องล่าง
อ๋อ ... เจ้าของเข็มขัด Paul Smith
แห่งทีมสีเขียว ... นั่นเอง
คนที่ข้าพเจ้า ... ชมเชยไว้ ตั้งแต่ตอนที่หนึ่ง แล้วว่า ...
ตูดดี มีสาระ ... ห่วงใยภาวะโลกร้อน ...
นั่นแหละ
แล้ว ... ในที่สุดทุกอย่าง ก็สงบเงียบจนน่าใจหาย
สายลมอ่อน พัดโชยมาเบาๆ ...
แผ่นป้าย งานกีฬาสี ... พริ้วแผ่ว เบาๆ
ราวกับจะโบกมือ อำลา ....
ให้กับความทรงจำ ในวันนี้ ...
ดูงดงาม ...ราวกับ ขบวนพาเหรด
อันอลังการเมื่อยามเช้า
คุณค่า ... ของงาน ในครั้งนี้
คุณค่า ... ของงาน ในครั้งนี้
คงไม่ใช่ ... เพียงแค่ ความวิจิตรบรรจงและอลังการ
แห่งขบวนพาเหรด ...
หรือ เพียงแค่ ... ความมันส์ แห่งกองเชียร์
เพียงอย่างเดียว ...
แต่คุณค่าทั้งหมด ... ของงานครั้งนี้
สามารถ ... สรุปจบลงได้อย่างงดงาม
ด้วยภาพทั้งหลาย ... ที่ปรากฎในตอนอวสาน
แห่ง กีฬาสี IE สุดที่รัก .... ของ IE Story ตอนนี้
เป็นภาพบรรยากาศ ที่เกินความรู้สึก
เป็นภาพบรรยากาศ ที่เกินความรู้สึก
ที่จะบรรยายได้ ...
ฟ้ามืดแล้ว ....
แต่พยับเมฆ ... ยังคงกรีดแสงสุดท้าย
ทั้งสี และแสง อันหลากหลาย ....
งดงามอย่างน่าอัศจรรย์ เหนือขอบฟ้าบ้านเรา ....
งามจริงๆ ...
งามจริงๆ ...
งามจับใจ เกินบรรยาย ...
แม้วันนี้ .... จะเป็นวันธรรมดาๆ วันหนึ่ง
ที่กำลังจะล่วงผ่าน ... ไปอีก 1 วัน ...
ณ ปีที่ 13 ... แห่งครอบครัว IE ของพวกเรา
ณ ปีที่ 13 ... แห่งครอบครัว IE ของพวกเรา
แต่ ... ข้าพเจ้า เชื่อว่า
วันนี้ ...
จะเป็นวันเวลา ที่มีคุณค่า ...
ที่พวกเรา ชาว IE ทุกคน ... จะต้องจดจำกันไป
อีกนาน ... แสนนาน
อย่างแน่นอน
..........................................
...................
.......
...
.
และ
ขอจบ ... บันทึกความทรงจำ
แห่ง
งานกีฬาสี IE สุดที่รัก ครั้งที่หนึ่ง
แต่เพียงเท่านี้ .... เทอญ
..................... อวสาน ........................
..................... อวสาน ........................
5 ความคิดเห็น:
ดูภาพสุดท้ายแล้วน้ำตาจะไหล
" ที่เดิม ๆ แต่ไม่มีคนเดิม ๆ "
เศร้าเนอะพี่เต่า
Z-H ไอ่แก่
กีฬาสีภาคอุต...สุดที่รัก...รักที่สุด
PoPoPloy
เป็นภาพที่จะจดจำไปอีกนานแสนนานเลยพี่เต่า
ไม่ลืมงานนี้จริงๆ
ไอ้ฉ่ำ Z10
ซึ้งน้ำตาแทบเล็ด
ขอบคุณทุกท่านจากใจจริงของข้าพเจ้า
ขอบคุณภาคแห่งนี้ทำให้มีความสมานฉันท์
ขอบคุณอาจารย์ที่สนับสนุน
ขอบคุณทุกคนที่ร่วมแรงร่วมใจกันทำงาน (แม้จะมีบางคนที่อู้บ้างก็ตาม 555)
ขอบคุณจริงๆ
น้องๆ กะอาจารย์ภาคเรา สุดยอดจริงๆค่ะ
คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ จัง
เป้
แสดงความคิดเห็น