วันพุธที่ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2553

ตอนที่ 333 : จากกัน ... เพื่อพบกันใหม่

วันเวลา ... ล่วงผ่านไปรวดเร็วยิ่งนัก

เผลอเพียงแป๊บเดียว ... ก็ผ่านไปแล้ว อีก 1 ปี

สำหรับคนที่ทำอาชีพแบบข้าพเจ้า ...

คือ อาชีพครู

ก็จะสามารถสัมผัสความรู้สึกแบบนี้ ได้ว่องไวมาก

เพราะวัฎจักรของการเรียน การสอนหนังสือ

ก็หมุนเวียน เปลี่ยนไปแบบเรียบๆ ง่ายๆ แบบนี้เสมอ

ประมาณว่า ...

พอเด็กรุ่นเก่าๆ จบไป... เด็กรุ่นใหม่ๆ ก็เข้ามา

จากนั้น ....

เด็กรุ่นแก่ๆ มีเมียมีผัว ... มีลูกมีเต้า

นัวเนียๆ กันไปมาตามประสา ชาวโลก

ตลอด 1 ปีที่ผ่านมา ... ชีวิตของข้าพเจ้าสนุกที่สุด

ประมาณว่า ... หลากหลายอารมณ์

ยิ่งกว่าหนังไทย หรือ หนังแขก หรือ หนังฝรั่งต้นทุนต่ำๆ

แต่สัจจธรรมหนึ่ง ... ที่ข้าพเจ้าค้นพบ ก็คือ

ไม่ว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต

ในที่สุด ... เราทุกคน ก็จะต้องผ่านพ้นมันไปให้ได้

อาจจะบอบช้ำบ้าง อาจจะทุกข์ระทมบ้าง

อาจจะไม่เข้าใจ ในชะตาชีวิต ตนเองบ้าง

แต่ ... ณ ที่สุดแห่งชีวิต

เราก็ต้อง ก้าวเดินต่อไป ให้ได้ ...

ก็แค่นี้เอง หละ ...

17 มีนาคม 2552 ...

คือ ช่วงเวลาความสุขสุดท้าย

ที่ข้าพเจ้า พอจะจดจำได้ ...

จำได้ว่า ... แอบไปเที่ยวปราณบุรี

กับเด็กๆ กลุ่ม project ชาว IE รุ่นที่ 9

ก็ถือได้ว่า ... เป็นการท่องเที่ยวที่สนุกไม่รู้ลืม

และ ณ วันนั้น ...

ก็เป็นวันที่บิดา มารดาของข้าพเจ้า เริ่มเจ็บป่วย

และ ก็ทำให้วงจรชีวิต ของข้าพเจ้า ... นับตั้งแต่นั้นมา

เสียศูนย์ไปมากมาย ... ตราบจนทุกวันนี้ประมาณว่า ... สมอง เหลือความสดใสประมาณ 50%

สมาธิ แตกกระจาย ...

การบริหารจัดการเวลา ล้มเหลว

ทั้งชีวิตการทำงาน ... ทั้งชีวิตส่วนตัว

ชีวิตทุกแง่มุม ... ล่มสลายไปหมด

ถือว่า ... เป็นปีที่

ชีวิตการทำงานของข้าพเจ้า บกพร่องมากที่สุด

อย่างไรก็ตาม ...

ข้าพเจ้า ก็พยายามประคับประคอง ... ชีวิตให้ดีที่สุด

ด้วยประการทั้งปวง

ตลอด 1 ปีที่ผ่านมา ....ชีวิตของข้าพเจ้า ... ก็เลย เรียบๆ ง่ายๆ

ไม่ได้โลดโผน ท่องเที่ยวไปไหนไกลๆ

หากมีเวลา ... ก็ไปแค่อยุธยา

ไปไหว้พระ ไหว้เจ้า ... ให้สบายใจ

หรือ basic ที่สุด ...

ก็ไปแค่วัดพระแก้ว ... เดินเล่นแถวท่าพระจันทร์

ก็แค่นั้นเอง .....13 พฤษภาคม 2552

ฝนตกพรำๆ ตลอดเช้า ...หน้าภาค IE บ้านเรา ... เขียวสดใส อย่างไม่น่าเชื่อ

ข้าพเจ้ากัดฟัน ... ออกจากบ้าน ที่กำลังเต็มไปด้วยปัญหา

เพียงเพราะว่า ... แค่อยากจะได้เห็นหน้า

เด็กๆ IE รุ่นล่าสุด ... IE 13

ซึ่งก็แน่นอนว่า ...

รอยยิ้มแบบไร้เดียงสา

ท่าทางเขินๆ อายๆ ... เฉิ่มๆ โก๊ะๆ

ทำให้จิตใจข้าพเจ้าแช่มชื่นได้อย่างน่าประหลาด

เหล่าพี่ๆ ปีสาม ชาว IE-11 ... ก็นัวเนีย

ขายเสื้อยืด IE ... หาทุนจัดงานรับน้องกัน

แล้ว ...

วิถีแห่ง IE ... ก็เริ่มต้น

ต่างคน ... ก็ก็ทำหน้าที่ของตนไปให้ดีที่สุด

อิอิ ...เยาวชน IE-13 ... รุ่นล่าสุด

ก็ถูกกวาดต้อนเข้า สู่ครอบครัวของพวกเรา

บ้านเล็กๆ หลังน้อยๆ ... ที่อบอุ่น

ก็ยังคงความอบอุ่นได้อย่างต่อเนื่อง ... ตลอด 13 ปี

13 มิถุนายน 2552

ก็เข้าสู่ ... บรรยากาศรับน้อง IE

หาดทราย สายลม แสงแดด ... และ รอยยิ้ม

สดใส เจิดจ้าเสมอ ....งานรับน้องของเรา ... สนุกสนานแค่ไหน

ก็ไม่ต้องบรรยายมากมาย ...
ดูรูปนี้ ... ก็มีคำตอบที่ชัดเจน
หุหุ ...

18 มิถุนายน 2552 ... IE Meeting
จัดโดยชาว IE ปีสอง รุ่น IE12 ...
แบบว่า ...

เริ่ดหรู - ดูดี - มีสไตล์ .... อะไรประมาณนั้น แหละ

งานนี้ ... อาหารเพียบ

มากมายๆๆๆๆ หลากหลายๆๆๆๆๆ

สีสันสดใสๆๆๆๆๆ ....
รูปนี้ ....

สีสัน สดสวย perfect ทุกประการ ...
ยกเว้น ทีนซ้ายของช่างภาพ (ก็ ... ข้าพเจ้า นั่นแหละ)
ที่โผล่มารบกวน อาหารชุดนี้ ....
ก็ .... ขอโทษๆๆๆๆๆ อย่างแรง
จากนั้น ... วิถีแห่ง IE
ก็ดำเนินต่อไป ... เฉกเช่นที่เคยเป็น
เช่น ...
เข้าสู่ ฤดูกาลเริ่มต้น ของการสอบ project
แล้วก็มี ...
การไปทัศนศึกษา ... เบียร์สิงห์
ก็สนุกสนานดี ...ในวันเหงาๆ บางวัน
ก็มักจะมี สมาชิกหน้าตาแปลกๆ ใหม่ๆ ...
แวะมาพักพิง หน้าบ้านเราเสมอ ...
บางวัน ... ทรงผมแบบแปลกๆ ใหม่ๆ ... ของชาว IE
ก็มีให้ชื่นชม ... เช่นกัน
ณ วันธรรมดาๆ วันหนึ่ง ....
ความสุขแบบง่ายๆ ของข้าพเจ้า ... ก็คือ
กินหมูปิ้ง ป้านก ซุ้มโค้ก ...
กินกับ น้ำแดงโซดา .... ในวันที่อากาศร้อนระอุ
แค่นี้ ... ก็สุขยิ่งนัก แล้ว
มั๊ง ?
ด้วยประการทั้งปวง
สำหรับกิจกรรม IE ... ที่น่าจดจำอย่างยิ่งของปีนี้
ก็คือ ... งานกีฬาสี IE สุดที่รัก
ประมาณว่า ... เป็นงานที่พวกเรา
ได้แสดงออก กันอย่างเต็มที่ ...

งานนี้ ... สุโค่ยๆๆๆๆ สำหรับ ... อีกงานหนึ่ง
ที่เป็นภาพ น่าประทับใจยิ่งนัก ...
ก็คือ .... งานนี้
... วันซ้อมรับปริญญา ของชาว IE-9
7 พฤศจิกายน 2552 ... พอ IE แก่ๆ ... IE-9 จบไป
IE ใหม่ๆ ... IE-13 ... ก็ก่อตัวเป็นหน่ออ่อน ใบอ่อน .... ของปีถัดไปๆ
แล้ว ... วันเวลา ก็ดำเนินไป
ผ่านไป
ผ่านไปแล้วก็ ... ผ่านไป
จนถึงช่วงสุดท้าย ... ของปีการศึกษา 2552
บรรยากาศ การอำลา ของชาว IE-10 ... ก็มาถึง
มีทั้งความแช่มชื่นใจ
มีทั้งความทรงจำ ... ที่น่าจดจำและ ท้ายสุด ...
ก็มีทั้ง ความเครียด และ เสียงหัวเราะ
ในห้องสอบ Project อันเข้มข้น นี่คือ ....
สนามรบสุดท้าย ... ของชาว IE ทุกคน
เป็นสนามรบ ที่มีแต่ ...
ความปรารถนาดี ให้กับชาว IE ทุกคน
เพื่อที่จะช่วยส่งชาว IE ทั้งหลาย
ไปสู่เส้นทางแห่งอนาคต ... อันยาวไกลเหมือนนกน้อย ... ที่โบยบิน จากบ้านอันอบอุ่นไปสู่โลกกว้าง ... อันยิ่งใหญ่ด้วยประการทั้งปวง ... อาจกล่าวได้ว่า
ตลอด 1 ปีการศึกษา 2552 ที่ผ่านมา ...
ข้าพเจ้า ขอบอกตามตรง ว่า ...
เป็นปีที่ข้าพเจ้าอ่อนล้าทั้งกายและใจ มากที่สุดในชีวิตแต่ข้าพเจ้า ... ก็ต้องบอกตัวเองเสมอว่า ...
ยังไงๆ .... ชีวิต ก็ต้องดำเนินไปเสมอ
แบบว่า ...
ปีก่อน ... ยังไม่ดี
ปีนี้ ... ก็ไม่รู้
ส่วนปีหน้า ... ก็ช่างมันเหอะ ...

ชีวิต มันเป็นของเรา ....
จะทุกข์กับมันบ้าง ... จะสุขกับมันบ้าง
จะหัวเราะกับมันบ้าง ...
แล้ว ... ท้ายสุด
เราก็ต้องเดิน ต่อไป ....
มันก็แค่นั้นเอง ....
...............................................................


และ หากยังคิดถึงกัน
ก็
ติดตามอ่าน ... IE Story Season 4
ได้ ณ บัดนี้ ... เทอญ
ที่



.............................................................

4 ความคิดเห็น:

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

ความรู้สึกเก่าๆมันปะทุอีกละ555

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

ใช่คับ ชีวิตต้องเดินต่อไป...

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

พี่เต่า โลกข้างนอกมัน เลวร้ายนักสำหรับสมาชิกใหม่ที่ยังปรับตัวไม่ได้ แต่ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไป ค่ะ **

ห่าหนู

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

เห็นรูปพระถัง ฯ


คณะในฝันจริงๆ



สวัสดีพี่เต่า คับหลังจากที่หายไปนาน

ราเชนฯ